Rozdział 14

Rano obudziła mnie Iwona.

- Szybko , szybko . Judyta zemdlała – powiedziała

- Kurde , po karetkę szybko dzwońcie ! – już zadzwoniliśmy

- Gdzie ją znaleźliście? – zapytałam

- Stała koło mnie u niej w pokoju . I się przewróciła – powiedziała

- Kurdeee, dzwonię do Mario !- powiedziałam

Oczywiście ten nie raczył odebrać. Dopiero za trzecim razem.

- Słuchaj , Judyta zemdlała – powiedziałam

 - Zaraz  będę – powiedział

 - Dobra czekam – powiedziałam

Weszłam do pokoju siostry . Torres trzymał ją na rękach , żeby chociaż troszeczkę zgięta była. Gotze przyjechał szybko , wziął ją na swoje ręce.

- Co tutaj się stało ? – zapytał

- No przewróciła się – powiedziała Iwona

- Ale jak ? – zapytał

- No stała koło mnie i upadła – powiedziała

- No Kurde , oby jej nic nie było – powiedziałam

- Muszę zadzwonić do Roberta i to szybko – powiedziałam

Chwyciłam telefon i wykręciłam numer . Mario poleciały łzy .

- Halo ? –zapytał Robert

- Słuchaj, Judyta zemdlała . przyjedziesz ? – zapytałam

- Nie jestem w stanie , ale zaraz będę – powiedział

- Ok. Czekamy – powiedział

Poszłam do pokoju i ubrałam się . Musiałam pogadać z Gotze w cztery oczy.

-  Będziesz przy niej w szpitalu ? – zapytałam

- Oczywiście , że będę – powiedział

- Ja też , muszę być – powiedziałam

- Zobaczymy czy nas wpuszczą – powiedział

- Mnie muszą – powiedziałam

Wreszcie przyjechała karetka i zabrała Judytę do szpitala . W karetce pojechał z nią także Mario . Ja zostałam w domu i poczekałam na Roberta. Przytuliłam go najmocniej i polały mi się łzy .

- Nie płacz ,kochanie. Nic jej nie będzie- powiedział

- No wiem , ale to jest moja siostra .-powiedziałam

- Już dobrze , dobrze . Przytul się – powiedział

Chwilkę po tym zadzwonił do mnie Gotze.

- To jest jak na razie tylko ból silny głowy i dlatego zemdlała – powiedział

- Ale obudziła się już ? – zapytałam

- Jeszcze nie – powiedział

- No kurde – powiedziałam

- Ale teraz lekarz próbuje ją wybudzić – powiedział

- To dobrze. My z Robertem za 30 min jesteśmy – powiedziałam

- Ok. – powiedział

Ubraliśmy kurtkę i zamówiliśmy taxi. Po jakimś czasie byliśmy już w szpitalu . Judyty jeszcze nie wybudzono . Musiałam przytulić , chociaż na chwilkę Mario , bo widziałam jak lały mu się łzy .

- Będzie dobrze – powiedziałam

 - Mam nadzieję – powiedział